من و بلاگم

دلم می خواست اینجا اتاقم بود.
اون گوشه سمت چپ تختم بود بعد کنارش میز توالتی بود که روش همون 2 تا لوازم آرایشم نامرتب پخش بود. یه گوشه اش شونه ام افتاده بود و پر بود از انگشتر و گردنبند و دستبند هایی که بی سلیقه وار پرتشون کرده بودم.

بعد سمت راستش هم میز کامپیوترم بود که روش پر بود از سی دی و دی وی دی سریال و فیلم و ... از این چرندیات. لابه لا شون هم کاغذ و خودکار و خلاصه هر چی دم دستم رسیده بود پرت کرده بودم روش.

اون وقت بالا سرش هم کتابخونه ام بود پر از کتابهایی که همه با وسواس و دقت و حوصله با توجه به موضوع و ژانرشون طبقه بندی شده اند.

دلم می خواست الان واردش می شدم یعنی در رو باز می کردم میومدم توش.چراغش که خاموش بودو روشن نمی کردم.
بعد هر چی دم دستم می رسید رو پرت می کردم این ور و اون ور، داد می زدم ، کاغذا رو پاره می کردم اصلا می زدم آینه رو می شکوندم . بعد هم می شستم یه دل سیر گریه می کردم.

اون وقت به نظرت سبک می شدم؟
راحت می شدم؟

ولی اینجا یه دنیای ِ مجازی ِ بدرد نخوره، که فقط تنها کاری که بلده اینه که دردهات رو عریان کنه بیاره جلوی چشم دیگران. که اونا هم وقت مناسب بکوبنشون تو صورتت.